خوشنویسی را میتوان شاخصترین هنر در پهنه ی سرزمینهای اسلامی و به مثابه زبان هنری مشترک برای تمامی مسلمانان دانست. هنر خوشنویسی همواره برای مسلمانان ارزش ویژه داشتهاست. چرا که در بنیاد، آن را هنر تجسم کلام وحی میدانستهاند. آنها خط زیبا را نه تنها در نسخهپردازی قرآن، بلکه در بیشتر هنرها بهکار میبردند.
تاریخچه خوشنویسان ایران
قبل از طلوع اسلام خطوط مختلفی از جمله میخی و پهلوي و اوستائی در ایران متداول بوده است. با پیدایش و ظهور دین مبین اسلام و گسترشآن در ایران، نیاکان ما با پذیرش شریعت محمدی، الفبا و خطوط اسلامی را نیز پذیرا شدند. خطّ متداول آنزمان که نزدیک دو قرن قبل از اسلام شکل گرفته بود، خطّ کوفی و نسخ قدیم بود که از دو خطّ قبطی و سریانی اخذ شده بود.
پس از ظهور اسلام تا دو قرن بعد نیز این خطوط بهمان سادگی آغازین بکار می رفت. سپس به وسیلۀ ایرانیان تحولی در این راه صورت پذیرفت و کم کم هنر خوشنویسی چهرة خود را نشان داد. بطوریکه در اوایل قرن چهارم بسال ( ۳۱۰ هجري قمري) ابن مقله بیضاوي شیرازي (متوفّی ۳۲۸ ه . ق) وزیر المقتدربالّله با استفاده از خطوط موجود و نبوغ ذاتی خود خطوطی بوجود آورد که به اقلام سته یا خطوط اصول معروف شد.
هنوز بررسیای ثبت نشده است.